Kimi seyahatler yeni yerler görmekten çok, kendimizi yeniden görmekle ilgilidir. Bu yazımda, doğada yalnız geçirdiğim ilk geceyi ve bu deneyimin bana kattıklarını paylaşmak istiyorum.
Hazırlık ve Kararsızlık Arası
Uzun zamandır yalnız seyahat etmenin hayalini kuruyordum ama doğada tek başıma kalmak, dürüst olmak gerekirse, beni biraz ürkütüyordu. Çevremdekiler “dikkatli ol” diyerek beni endişeye boğarken, içimdeki ses bunun gerekli bir deneyim olduğunu söylüyordu. Sonunda, kamp çantamı hazırlayıp şehirden uzak, sessiz bir ormanlık alana gitmeye karar verdim.
İlk Saatler: Sessizliğin Gerginliği
Gün batımına yakın bir saatte kamp alanıma ulaştım. Çadırımı kurdum, küçük bir ateş yaktım ve etrafa baktım: ne bir insan sesi, ne de telefon sinyali… Sadece rüzgarın ağaçlarla konuşması. İlk başta huzurdan çok huzursuzluk hissettim. Kendi iç sesim, sessizlikte daha gürültülü hale gelmişti.
Gece: Korkularla Yüzleşmek
Gece çöktüğünde orman başka bir kimliğe büründü. Her çıtırtı, her hışırtı bir tehdit gibi geldi önce. Ama sonra fark ettim: Bu korkular aslında doğadan değil, bilinmezlikten besleniyor. İçimdeki korkularla göz göze gelmeye başladım. Saat ilerledikçe, bu yabancılık hissi yerini bir tür kabullenişe bıraktı. Uyuyana kadar kendimle konuştuğum sessiz bir diyalog başladı.
Sabah: Sade ve Derin Bir Uyanış
Sabah kuş sesleriyle uyandım. Gözlerimi açtığımda gökyüzü masmaviydi, yapraklarda çiy taneleri parlıyordu. Hayatta ne kadar az şeye ihtiyaç duyduğumu, doğanın sadeliğinin ne kadar doyurucu olabileceğini anladım. Ve en önemlisi: Kendi kendime yetebilmenin güvenini hissettim.
Sonuç: Kendinle Kalmanın Gücü
Doğada yalnız geçirdiğim o gece, bana korkularımın yüzeydeki yankılar olduğunu, derinlerde ise huzurla buluşabileceğimi öğretti. Bazen seyahat etmek, kalabalıklardan kaçmak değil, kendine yaklaşmak anlamına gelir.
Eğer siz de kendinizle gerçekten tanışmak istiyorsanız, belki bir geceyi doğayla ve kendinizle baş başa geçirmeyi denemelisiniz.